سروده هاي من

خزانی شد بهار عمر کوتاه من          رسیده تا فلک آه من

شرارغم  می گیرد  از قلبم  زبانه

                                     چو جد   خود مجتبی (ع) غریبم در خانه

غریبی ام شده زبانزد خاص وعام        که مانده جسم من روی بام

خزانی شد بهار عمر کوتاه من          رسیده تا فلک آه من

ز سوز زهر   می سوزم در غربت می نالم

                                       وقیحانه     ام الفضل می خندد بر حالم

فغان دارم   به سوزو ناله جانکاهم      ولی کسی نشنید آهم

خزانی شد بهار عمر کوتاه من          رسیده تا فلک آه من

زند سوسو  در حجره امشب شمع جانم

                                         رسان آبی مادر جان بر کام عطشانم

ببین مادر زغربتت به شوروشینم          پریشون غم تو وحسینم

خزانی شد بهار عمر کوتاه من          رسیده تا فلک آه من