می سوزد از زهر جفا پا تا سر من

با که بگویم قاتلم شد همسر من

در بین حجره      در پیچ وتابم     جان میدهم با        قلب کبابم 

بابا رضا جان

از تشنگی در پیکرم نایی نمانده

لبخند قاتل بر دلم تیری نشانده

تنهای تنها        در شوروشینم       یاد لبان      خشک حسینم

بابا....

بال کبوتر سایه بان پیکرم بود

ای کاش زهرا مادرم اندر برم بود

بردامن خود    گیرد سرم را      گیرد سرشک     چشم ترم را

بابا....

گرچه روی جسمم پر مرغان نشسته

اما نگشتم چون حسین سینه شکسته

جدا سلامم     بادا نثارت         بر پیکرم شد     چون تو جسارت

بابا