سروده هاي من

آنکه از نور رخش ديده ضيا يافته است    

دردها از قدمش رنگ شفا يافته است

عالم مرده از او نشو و  نما يافته است    

خانه حضرت ارباب صفا يافته است        

                      وجه وجه الهي آينهُ روي نبي است                       اولين لاله بستان حسين  بن علي است

عالم از مقدم او خلد جنان است امشب   

 خرم از روي دل آراش جهان است امشب

نام نامي علي ورد زبان است امشب        

  شب دلدادگي نسل جوان است امشب

                     ديده‌ها خيره شده بر جلوات رويش                        جان جانان جهان بسته بود بر مويش

نفحه مشک و گل و نافع و عنبر آيد    

 گوئيا آينه حضرت حيدر آيد

اشبه الناس به سيماي پيمبر آيد      

 گل بريزد ز هر سوي که اکبر آيد

                    نام او بر لب عشاق جهان زمزمه است                     ميوه ميوه قلب علي و فاطمه است

غايت آرزوي  هر دل شيدا آمد      

 در سپهر علوي ماه دل آرا آمد

گل بريزيد ملائک گل ليلا آمد       

مژده مژده نوه ارشد مولا آمد

                 بشنويد از همه سو نغمه هو مي‌آيد                       ماذنه چشم به راه است که او مي‌آيد

روشني بخش دل اهل نظر کيست علي است 

  آنکه دل گشته از او زير وزبر کيست علي است

به حسين بن علي نور بصر کيست علي است    

  اولين صف  شکن  روز  خطر کيست علي است

                 گوئيا بنت اسد باز  امير آورده                              پسر شير خدا شير دلير آورده

هر که مست از قدح لم يزلي مي‌گرديد    

 هر کسي در پي انوار ولي مي گرديد

 هر که دل تنگ گل روي نبي مي گرديد  

 لحظه اي محو تماشاي علي مي‌گرديد

                  اين پسر آينه دار رخ طه باشد                             قره العين حسين و گل ليلا باشد

امشب از قدم او بوي خدا مي‌گيرم    

  اگر او امر کند جام بلا مي‌گيرم

تا سحر سوي خدا دست دعا مي‌گيرم  

 امشب از دست علي کرب و بلا مي‌گيرم

                 مي‌دهد ساقي بزم از قدح ناب امشب                 دست ما و کرم حضرت ارباب امشب

بگذاريد بگويم به زباني ساده    

 هوس کرب و بلا در دل من افتاده

مي زند مرغ دلم گام به روي جاده    

به هواي حرم هم شه و هم شهزاده

              هر که دارد به سرش شور و نوا بسم اله                  هر که دارد هوس کرب و بلا بسم اله